Το Σάββατο παρακολούθησα ένα ακόμη ντέρμπι «αιωνίων» , μεταξύ των δεκάδων που έχω παρακολουθήσει εδώ και αρκετά χρόνια. Ένα ντέρμπι το οποίο πιστεύω είχε ποιότητα και δεν ήταν από τα παιχνίδια που μας άφησαν αδιάφορους. Είδα έναν Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο να πιέζει ασφυκτικά τον Παναθηναϊκό, να μην του επιτρέπει να κυκλοφορήσει την μπάλα και γενικά να προσπαθεί να βρει ρυθμό. Μπορεί οι γηπεδούχοι να μην δημιούργησαν κάποια κλασική ευκαιρία, πέραν του γκολ, ωστόσο έδειχναν πιο αποφασισμένοι και συσπειρωμένοι. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός θα έλεγα ότι προσέγγισε πολύ φοβισμένα το συγκεκριμένο παιχνίδι, εξ' ου και η έλλειψη δημιουργίας όπως ανέφερα προηγουμένως. Ιδίως στα πρώτα είκοσι λεπτά, οι φιλοξενούμενοι αντιμετώπιζαν τόσο νωχελικά τον αγώνα και τα λάθη που γίνονταν ήταν παιδαριώδη. Παρόλα αυτά, τα πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξαν. Οι γηπεδούχοι, επηρεασμένοι και από την κόπωση και τις τρεις σημαντικότατες απουσίες των Χασάν, Ελ Αραμπί και Βαλμπουενά, οπισθοχώρησαν και οι «Πράσινοι» κέρδισαν μέτρα στο γήπεδο. Βέβαια, σ' αυτό βοήθησε και ο Λάζλο Μπόλονι με τις καθοριστικές αλλαγές του, οι οποίες συνέβαλαν στο να ανέβει ο Παναθηναϊκός και να απειλήσει. Αυτό φυσικά που με εντυπωσίασε είναι η αντίδραση των «ερυθρολεύκων» , η οποία έμοιαζε με ομάδα μεσαίας δυναμικότητας που κλείνεται στα τερέν της ώστε να υπερασπιστεί το προβάδισμα της. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε έρμαιο στις επιθέσεις του Παναθηναϊκού στο δεύτερο, πάντα, ημίχρονο και αν ήταν λίγο πιο αποτελεσματικοί και τολμηροί οι παίκτες του «Τριφυλλιού», σίγουρα το σκορ θα ήταν διαφορετικό. Όπως και να έχει, ο Ολυμπιακός ήταν ο μεγάλος νικητής της βραδιάς και αυτό θα γράψει η ιστορία και η στατιστική. Τα σχόλια και οι αναλύσεις σύντομα θα ξεχαστούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου