Αν μου ζητούσε κάποιος να χαρακτηρίσω την Εθνική μας ομάδα με μία λέξη πριν δύο χρόνια περίπου, μόνο ομάδα δεν θα την έλεγα. Αυτό που έβλεπα με παρέπεμπε σε κάτι ερασιτεχνικό, σαν τις ομάδες που έχουμε στις γειτονιές μας. Ένα σύνολο παικτών που ο καθένας προσπαθούσε να ηγηθεί των υπολοίπων, χωρίς κίνητρο να παλέψουν, να διεκδικήσουν και ένα προπονητή που μόνο αυτοπεποίθηση δεν ενέπνεε. Από το 2014 και έπειτα, βασικά από το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Βραζιλία και την αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος, η Εθνική άρχισε με ταχείς ρυθμούς να βυθίζεται και να εξευτελίζεται. Ο κόουτς Ρανιέρι, μολονότι σαν όνομα και σαν καριέρα ήταν πετυχημένος, προσπάθησε να εφαρμόσει ένα σύστημα που μέχρι τότε ήταν σχεδόν άγνωστο στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η απόπειρα να εφαρμόσει επιθετικογενή τακτική σε μία ομάδα που νικούσε σχεδόν με μισό μηδέν τα παιχνίδια της, απέτυχε παταγωδώς. Οι ντροπιαστικές ήττες μεταξύ άλλων από τα Νησιά Φερόε των δασκάλων και των τραπεζικών υπαλλήλων, αποτέλεσαν το κερασάκι στην πικρή τούρτα που ετοίμασε ο κύριος Ρανιέρι και η «εξαίρετη» ΕΠΟ. Οι χρονιές που ακολούθησαν δεν έφεραν κάποια θεαματική αλλαγή, εάν εξαιρέσει κανείς την παρουσία στα μπαράζ του Μουντιάλ του 2018 με αντίπαλο την Κροατία. Το διάστημα που ακολούθησε με νέους προπονητές, Έλληνες και μη, επανάφεραν την εσωστρέφεια, την απογοήτευση και τον διχασμό στην ομάδα, με αποκορύφωμα την «επανάσταση» του τότε αρχηγού της Εθνικής, Σωκράτη Παπασταθόπουλου ο οποίος αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες για την απομάκρυνση του Άγγελου Αναστασιάδη από τον πάγκο της Εθνικής. Όλα αυτά μέχρι να αναλάβει το τιμόνι ένας απόλυτα σοβαρός, πειθαρχημένος και αμείλικτος κόουτς ονόματι Τζον Φαν' Σχιπ, ο οποίος αφού πρώτα έκανε ομάδα αυτό το σύνολο, εντός και εκτός γηπέδου, προχώρησε στην άμεση απομάκρυνση των παικτών που μολύνανε την υγεία της Εθνικής, όπως του Παπασταθόπουλου, του Μανωλά και άλλων. Έφερε παιδιά τα οποία μπορεί να μην είναι τα μεγάλα brand-name, αλλά δεν υστερούν σε πάθος και κίνητρο, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό την δεδομένη στιγμή για το ηθικό του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Προσοχή! Το γεγονός ότι έχει κάνει καλή δουλειά δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάνει και λάθη, αλίμονο κιόλας! Αυτό που θέλω να τονίσω είναι η διαφορετικότητα που υπάρχει στην σημερινή Εθνική συγκριτικά με όσα βλέπαμε πριν μερικά χρόνια.
Υ.Γ. Παρακολουθώ τα σχόλια πολλών ατόμων κατά καιρούς, οι οποίοι κατακεραυνώνουν την προσπάθεια του προπονητή και της Εθνικής. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ο κόσμος ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν είναι το υποκατάστημα κανενός συλλόγου, όπου οι καλύτεροι παίκτες θα «διαφημίζονται» και θα παρουσιάζονται. Αυτό γινόταν πολλά χρόνια πριν. Τώρα, η Εθνική εκπροσωπείται από παίκτες που ΑΞΙΖΟΥΝ να παίζουν και αυτό είναι το πιο δίκαιο και λογικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου